Rozdział 8

D: "Na początek może w "A Coffee"?"
L: "O której?"
D: "Pasuje ci za godzinę?"
L: "OK"- uśmiechnęłam się w duchu.
... no dobra. Mam równą godzinę, żeby się ogarnąć. Nie wiem dlaczego ale starałam się ładnie wyglądać. Może po prostu umówiłam się z najprzystojniejszym chłopakiem w szkole... O MATKO! SELENA MNIE ZABIJE! Co będzie jak Stefan się dowie? Co ja robię?! Dobra, dobra. Spokojnie... wdech i wydech. Na razie Sel nic nie powiem, Stefanowi też.

***

Wzięłam prysznic. Ubrałam się na rockowo. Miałam długie, skórzane spodnie. Do tego bluzka w czarno-białe paski. Na nią założyłam moją kochaną kurtkę w ćwieki. Na nogach - glany. Tym razem postanowiłam zakręcić włosy. Do tego mocny makijaż. Wyglądałam super. Przeglądałam się w lustrze pewnie z 10 minut. Usłyszałam dzwonek. 

-Otworzysz piękna?

Od razu wiedziałam, że to Damon.

-Jasne- podbiegłam do drzwi, po czym je otworzyłam- poczekaj... wezmę tylko torebkę.

***

-Co zamawiasz?- niebieskooki uśmiechnął się.

-Może...zwykła kawa, a do tego jakieś ciacho.

Zauważyłam, że Damon cały czas się na mnie gapi. 

-Nie gap się na mnie- powiedziałam z poirytowaniem .

-Nie gapie się- odpowiedział ze spokojem. 

-W takim razie co robisz?-zapytałam

-Patrzę się na piękną dziewczynę- zaczął 

-Dzięki za komplement ale to wcale nie oznacza, że musisz się tak gapić.

-Dobra, dobra. Już nie będę.

Choć chłopak mówił, że nie będzie się gapić, to i tak czułam jego wzrok na sobie. Tym razem nie zwróciłam mu uwagi, ponieważ i tak by nie posłuchał. 

-Dobry wieczór- powiedziała kelnerka z uśmiechem na twarzy- co podać?

-Ja poproszę kawę i szarlotkę- odwzajemniłam uśmiech- a ty Damon?

-Poproszę... to samo- spojrzał na mnie.

-Stefan nie jest wkurzony, że poszłaś ze mną na randkę?- zapytał z dociekliwością.

-Co?- wydukałam.

-No wiesz, myślałem, że ze sobą chodzicie.

Umilkłam. Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Spotykałam się ze Stefanem od paru dni... jednak tak właściwie to były randki. Fakt, chyba kocham go, ale nie jesteśmy razem. Poza tym przecież się z nim pokłóciłam. 

-Nie- powiedziałam po cichu. 

-Lepiej dla mnie- chłopak pokazał szereg białych zębów.
-Od kiedy to randka?-zapytałam.
-Kiedy zapraszam jakąś dziewczynę to zawsze jest to randka. 

-Co... chcesz znowu zmienić dziewczynę. Nie zamierzam nią być.

Zobaczyłam, gdy Damon robi wielkie oczy. 

-Powiedziałam to na głos, prawda?- zaczęłam drapać się po głowie, na znak zawstydzenia. Po minie chłopaka od razu wywnioskowałam odpowiedź.- Przepraszam

-Nie, nic nie szkodzi.- chłopak wyraźnie speszył się- wiem jaką mam reputację, jednak mimo tego nadal jestem znany. Czasami mnie to zastanawia. Ja... chce się zmienić- wyjąkał- słuchaj Lucy.... ty naprawdę mi się podobasz. 

Tym razem to ja zrobiłam wielkie oczy.

-Sory, jestem trochę oszołomiona. 

-Widzisz... mieszkamy na przeciwko tyle lat, a rzadko kiedy rozmawiamy. 

-Wasze zamówienia- przerwała kelnerka. 

-Dziękujemy- próbowałam zrobić sztuczny uśmiech, jednak nie udawało mi się to za specjalnie. 

-Damon...mówisz serio?- kontynuowałam. 

-Jasne.
-Wiesz... pewnie zauważyłeś lub nie... podoba mi się Stefan.
-Wiem, niestety- spuścił wzrok- ale myślę, że znasz jego tajemnicę- kontynuował.
-Jaką tajemnicę? Nic mi nie mówił.
-Myślę, że powinien on sam ci o niej powiedzieć.
-Możemy już o tym nie rozmawiać?- zmieniłam temat
-OK.
Resztę spotkania uważam za udane. Zmieniłam zdanie co do Damona. On jest naprawdę fajny.

***

-Dzięki za odprowadzenie... aż pod same drzwi.

-Lucy to co dzisiaj ci powiedziałem było prawdą. Naprawdę mi się podobasz.

Poczułam jak Damon się do mnie przybliża. Chciałam się odsunąć ale z jakiegoś powodu nie chciałam tego zrobić. Coraz bardziej czułam jego oddech na moim ciele. W końcu jego usta zetknęły się z moimi. Chłopak mnie objął. Nie chciałam tego odwzajemnić, jednak jego usta rozpływały się w moich. Całowaliśmy się, nie mogąc przestać. Swoją drogą Damon dobrze całuje. 

-DAMON! LUCY!- wykrzyczał Stefan.

***

7 KOMENTARZY=NASTĘPNY ROZDZIAŁ

 DZIĘKUJE ZA 1000 WYŚWIETLEŃ