Rozdział 11

"Zostałem, bo kocham cię" - chciałam żeby Stefan to powiedział. Jaka ja jestem... dziwna. Przed chwilą mogłabym wskoczyć do łóżka z Damonem, a teraz chcę żeby Stefan wyznał mi miłość.
-Nie chciałem cię zostawić samej. Przecież mieszkasz sama- odpowiedział.
-W takim razie dziękuję- lekko się uśmiechnęłam.
-Jesteś na mnie zły?
-Chodzi ci o pocałunek?
Nagle usłyszałam dźwięk dzwonka mojego telefonu.
-Sel nie mogę teraz rozmawiać- powiedziałam, aby pozbyć się przyjaciółki.
-Ale to naprawdę ważne...
-Selena naprawdę nie mogę rozmawiać. Przyjdziesz później ok?- przerwałam dziewczynie.
-Niech ci będzie- znam na tyle Selene, aby wiedzieć, że zrobiła nadąsaną minę.
-To o czym rozmawialiśmy?- zapytałam Stefana.
-Już nie ważne. Co chcesz na śniadanie?- chłopak zmienił temat, choć wiedziałam o czym rozmawialiśmy.
-Jeśli dobrze pamiętam, to już drugi raz robisz mi śniadanie- uśmiechnęłam się.
-Jeśli będzie okazja to ty zrobisz następne- chłopak pokazał szereg białych zębów.
-Umowa stoi- odwzajemniłam uśmiech.
Wzięłam szybki prysznic, po czym ubrałam się. Założyłam bluzkę z dużym dekoltem i zeszłam na dół.
-Co tym razem upichciłeś?-zaśmiałam się. Mimo ciężkiemu poprzedniemu dniowi czułam się naprawdę dobrze. Czułam jak Stefan przeszywa mnie wzrokiem z góry na dół.
-Stefan...
-A, tak. Przepraszam zamyśliłem się. Gofry.

***

-Pyszne. Powinieneś zostać kucharzem- zaśmiałam się.

-Nie wiem czy to dobry pomysł.

-Dlaczego?

-Przeszłość- chłopak odpowiedział krótko.

-Nic o niej nie mówisz.

-Nie chce, by ktoś poznał moją przeszłość.

-Mi możesz powiedzieć wszystko- złapałam chłopaka za rękę.

-Wkrótce się o wszystkim dowiesz, obiecuję- powiedział tajemniczo.

Przez chwilę parzyliśmy sobie w oczy.

-O czym myślisz?-zapytałam.

-Lepiej żebyś nie poznawała moich myśli.

-Dlaczego?

-Bo myślę o tobie- uśmiechnęłam się.

-A co z Karen?

-A co ma być?

-Myślałam, że z nią chodzisz- zabrzmiałam trochę oskarżycielsko.

-Nie chcesz żebym z nią chodził?

-Czyli tak, chodzisz z nią.

-Nie chcesz żebym z nią chodził?- chłopak powtórzył pytanie.

-Twoja sprawa- założyłam ręce, choć wiedziałam, że kłamie.

-A jak tam z Damonem?- tym razem chłopak zabrzmiał oskarżycielsko.

-My nie chodzimy razem.

-Więc się tylko całujecie. Aha... rozumiem.

-Nie chcę o tym rozmawiać.

-Ja chcę, bo nie wiem na czym stoimy.

-Czyli czeka nas szczera rozmowa, tak?

-Na to wygląda.

-Przyznaję, Damon mi się podoba. Podobnie jak tobie Karen. Koniec tematu.

-A ja?

-Czy czyje coś do ciebie? Jesteś dobrym przyjacielem- serce mi się kroiło, gdy to mówiłam. - A ty coś czujesz do mnie?

-Jesteśmy przyjaciółmi. 

Usłyszałam dźwięk przychodzącego SMS-a.

-Przepraszam cię, ale muszę już iść. Umówiłem się z Karen.

Gdy Stefan wyszedł zaczęłam jak głupia nastolatka... płakać. 

Od: Damon

Spotkamy się kochana?

Do: Damon

Przepraszam cię, ale nie mam humoru.

Od: Damon

Mam do ciebie przyjść?

Do: Damon

Zaraz przychodzi Selena.

Nim zdążyłam wysłać wiadomość usłyszałam dźwięk dzwonka. Damon otworzył sam drzwi i wszedł do mojego domu. 

-Czee...-chłopak przerwał-płakałaś?

-Mówiłam, że nie mam humoru. 

-Powiesz mi co się stało?

-Chodzi o moich rodziców- skłamałam.

-I nie ma to nic wspólnego ze Stefanem, który przed chwilą odjechał sprzed twojego podjazdu? I czy on był u ciebie całą noc?-Damon pytał podejrzliwie. 

Zaczęłam płakać jak bóbr. Wiedziałam, że tym samym ranie Damona, ale naprawdę nie mogłam powstrzymać łez. Chłopak podszedł do mnie, po czym mnie przytulił. 

***

Chwilę później leżałam wtulona w Damona na moim łóżku. Policzki piekły mnie całe od łez. 

-Przepraszam- wyszeptałam. 

-Czujesz coś... 

Nie zdążyła usłyszeć. Zamknęłam oczy i po prostu usnęłam. Miałam tego wszystkiego po prostu dosyć. Nie wiedziałam kogo wybrać. Pamiętałam o umowie z Seleną, jednak kiedy ona dowie się o Damonie to nie wiem co będzie. Czuję jakby całe życie sypało mi się na głowie. Damon już pewnie zauważył, że czuję także coś do Stefana, jednak stara się. Zaczęłam myśleć o wiolonczeli. Wyobraziłam sobie, że gram. I uczucie kiedy czuje, jak gram... powróciło. Wtedy zapominam o problemach. 

*Damon*

-Śpij kochana. 

Pocałowałem Lucy w czoło. Nie wiedziałem co myśleć. Wiem, że ona czuje coś do Stefana i chyba do mnie też. Plan był taki, żeby to Stefan poderwał Lucy. Potem wypełnienie klątwy. To miało sprawić mnie silniejszym, lepszym. Miałem być alfą. Założyłem się z chłopakami, że to ja ją poderwę, wtedy chciałem zrobić na złość Stefanowi. On zawsze był lepszy. Chodził na jakieś głupie spacerki z tatą. Mieli tyle wspólnych tematów. Mnie zawsze trzymali na uboczu. Byłem odmieńcem. Mimo wszystko go kochałem, a Stefan. On po prostu był głodny. Tak mi powiedział, gdy zobaczyłem tatę, który konał na podłodze, wykrwawiając się na śmierć. Po co wydostawał się z celi. Przecież rodzice go ostrzegali. On zabija, a wszyscy biorą go za tego lepszego. Poderwać Lucy było łatwo. Jest tylko jeden problem. Chyba się w niej zakochałem.

***

4 KOMENTARZE=NASTĘPNY ROZDZIAŁ