Rozdział 4

-Zamknij oczy i podaj mi rękę - powiedział Stefan - już jesteśmy.
Szliśmy przez chwilę w ciszy, aż w końcu otworzyłam oczy i zobaczyłam przepiękny park. Pełno było tam kolorowych, pachnących kwiatów. Był tam też most, który oddzielał jedną stronę rzeki od drugiej. Dalej, ścieżka z białych kamyków prowadziła do labiryntu stworzonego z żywopłotu. Za nim znajdował się ogródek, a w środku niego stała duża fontanna.
-Jak tu pięknie- powiedziałam, nie ukrywając zadowolenia
-Przychodziłem tu kiedyś z tatą. Kładłem się wtedy z nim na miękkiej trawie, a on opowiadał mi różne historie. Mówił, że wszystko co stworzone ma dusze, a ona zawsze może cię wysłuchać.
-Jaki był?
-Mój tata? Niezwykle mądry człowiek. Umiał poradzić sobie w każdej trudnej sytuacji, a jeśli coś mu nie wychodziło to tego nie ukrywał. Zawsze troskliwy i opiekuńczy. Jednak miał jedną wadę-wyjaśnił.
-Jaką?
-Kiedyś ci powiem-odpowiedział.
-Chodź...przygotowałem coś :D
Na polanie zobaczyłam rozłożony koc w czerwono-białą kratę. Leżał na nim kosz piknikowy. Pomyślałam "jak romantycznie". Obok koszyka stała wiolonczela.
-Sam to wszystko przygotowałeś?- zapytałam
-Oczywiście- blondyn uśmiechną się- czy mogłabyś rozłożyć jedzenie, a ja zaraz przyjdę, ok?
-Czekam-nie wiedziałam dlaczego tak szybko znikł.
Nagle usłyszałam głos. Myślałam, że Stefan już wrócił, jednak nie okazało się to prawdą. Drugą myślą było to, że ktoś to jeszcze jest.
-Halo?- zapytałam lecz odpowiedziało mi tylko echo.
 Znowu usłyszałam głos, który mówił "chodź do labiryntu". Trochę się przestraszyłam, jednak postanowiłam tam pójść. Byłam po prostu ciekawa. Weszłam do labiryntu, a tam znowu usłyszałam głos "Nie bój się mnie. Nie jestem dla ciebie niebezpieczeństwem, jednak ludzie, z którymi przebywasz już tak." To nie miało sensu. Szłam za jakimś głosem, który dochodził z labiryntu, w którym byłam po raz pierwszy. Czułam, że się coraz bardziej zbliżam, ponieważ słyszałam coraz głośniej ten głos. W końcu zobaczyłam dziewczynkę, która płakała. Miała może 7-8 lat. Ubrana była w jedwabną, niebieską sukienkę i białe buty. Włosy miała spięte kokardą.
-To ty mnie wołałaś?- powiedziałam z troską
Dziewczynka usłyszawszy mój głos nagle przestała płakać.
-Uważaj z kim się zadajesz, bo znajomość ze Stefanem przynosi tylko śmierć i rozpacz- powiedziała groźno dziewczynka.
-Co to znaczy? -zapytałam zaniepokojona.
-Popytaj go o jego mroczny sekret.
W tej chwili jakby znikąd pojawiła się wielka księga, która była zamknięta na kluczyk.
-Otwórz- powiedziała w taki sposób, jakby wiedziała, że umiem to uczynić.
-Ja? Jak mam to zrobić?
-W gwiazdach zostało zapisane, że każda krew Hale'ów, z pokolenia na pokolenie przekazuje sobie klucz do Księgi Przeznaczenia.
-Księgi Przeznaczenia? Chwila... Kim ty jesteś? I o jakim kluczu mówisz?
-Dziś zostało mi tylko rozkazane, abyś dowiedziała się o swoim przeznaczeniu. To złoty kluczyk, a na nim wygrawerowane litery KP.
I w tym momencie przypomniałam sobie o kluczu, którego dostałam od dziadka w dniu jego śmierci. Pamiętam jego ostatnie słowa "Strzeż go przez całe swoje życie, a później przekaż go swojej wnuczce. Jeśli tak uczynisz kiedyś ten kluczyk uratuje ci życie." Myślałam, że w tamtej chwili, gdy dziadek wypowiadał te słowa to miał jakieś halucynacje, i że mówił od rzeczy. Jednak jeśli to prawda? Klucz trzymam zawsze przy sobie. Wisi na mojej szyi od paru lat.
-Czy chodzi ci o ten klucz?- zapytałam dziewczynki, pokazując złoty kluczyk z napisem KP.
-Otwórz księgę. Dziś nadszedł czas, byś dowiedziała się prawdy o swoim przeznaczeniu. Jednak ostrzegam, że jeśli dowiesz się, co zostało tam zapisane... to odmieni twoje życie na zawsze.
Włożyłam kluczyk w zamek. Następnie go przekręciłam, a wtedy dziewczynka znikła, zostawiając mi księgę na kolanach. Otworzyłam ją i zobaczyłam...


****
Jutro postaram się napisać post ale nie wiem czy zdążę. Uważam, że w tym rozdziale akcja się rozkręca.

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU

2 KOMENTARZE=NASTĘPNY ROZDZIAŁ